دهخدا در یادداشت های خود درباره ی شعر چنین می نویسد: «چکامه، چغامه، چامه، نشید، نظام، سخن منظوم، منظومه، قریض. ظاهراً ایرانیان را قِسمی سرود یا شعر بوده و خود آنان یا عرب آن را «هَنَیمَه» می نامیده اند. و قدیمي ترین شعر ایران که به دست است گاتاهای زرتشت می باشد که نوعی شعر هجايي محسوب می شود.» […]