چه كسي مي گويد

سنگ تنها سنگ است

سنگ هم احساس است

كودكي مي شكند شيشه ي پنجره ات را با سنگ

و خدا مي خندد

و تو مهمان غروبي سرخي

كه اگر سنگ نبود

پشت آن شيشه ي پر گرد و غبار

تو تماشايش را

به فراموشي شب مي دادي…

چه كسي مي گويد

سنگ تنها سنگ است

سنگ هم احساس است

صخره ي سختِ لبِ دريا هم ، عشق را مي فهمد

لحظه اي كه عاشق، همه ي دردش را ، مي سپارد به نسيم و دريا

از پريشاني موج ، صخره هم مي شكند

چه كسي مي گويد

 سنگ تنها سنگ است

سنگ هم احساس است

سنگ هم مي فهمد كه شبِ بركه ي بي ماه، شبي غمگين است

ماه آن لحظه در آغوش ابر بي خبر از غم تنهايي آب

سنگ آن لحظه دلش از غم بركه عجب سنگين است…

چه كسي مي گويد

سنگ تنها سنگ است

سنگ هم احساس است

سنگ اگر فرصت يك بار سخن گفتن داشت

گوي عشق از گل و دريا و پرنده مي ربود

از خدايي كه همين نزديكيست ، شاعرانه مي سرود…