اناریجه( Enarijeh ) از سبزی های خوشبو است و یک ساله، بدون کرک، با ساقه‌ای به ارتفاع ۱۸۰ سانتیمتر استوانه‌ای با قاعده‌ای به کلفتی دو و نیم تا سه و نیم سانتیمتر.
اناریجه یا شاهپسند از خانواده ی چتریان(Umbelliferae)است و فقط در استان‌های شمالی ایران یعنی گیلان، گلستان و مازندران می‌روید. این گیاه فقط یک گونه در ایران دارد.
گیاه اناریجه در روستاي مان ايمن آباد و كروكلا و نيز ساير مناطق مازندران در اراضی دشتی، کنار رودخانه ها و در نقاط باز جنگلی می روید و مورد استفاده روستائیان و حتی شهرنشینان قرار می‌گیرد.
اناریجه طی سال های نه چندان دور در روستای مان به صورت خودرو و فراوان یافت می شد. از جمله کنار رودخانه ها(کیله های طبیعی) و یا کنار شالیزارها یا آیش. اما امروزه خبری از آن نیست و باید تخم آنرا تهیه نمود و به کشت آن در باغچه ها اقدام نمود.
به گیاه اناریجه باید رطوبت یا آب زیادی برسد.
اناریجه یک گیاه یک، دو و یا چند ساله است که به تیره کرفس (Apiaceae) یا تیره چتریان (Umbelliferae) تعلق دارد.
نام علمی جنس این گیاه Froriepia است.
این جنس در ایران احتمالا یک گونه به نام Froriepia subpinnata دارد.
نام های دیگر نام معادل یا Synonym این گیاه Petroselinum segetum و Bupleurum subpinnatum و Froriepia nuda است.
در بخش پایین قهوه‌ای و در بخش بالا سبز کلمی، شیاردار، با شاخه‌های طویل است برگ‌ها قاعده‌ای خطی، تخم مرغی و بریده بریده دارند.
فصل گل دهی و میوه دهی اناریجه اواخر تابستان می‌باشد.
طبق تحقیقات صورت گرفته ۳۹ گونه اسانس گیاه مذکور شناسایی شده است که حتی بعضی از ترکیبات آن، ترکیبات ضد سرطانی هستند.
بانوان ايمن آباد و كروكلا در غذایی هایی که همراه با سبزي های معطر دیگر روستا، تهیه و مصرف می شود غالبا این گیاه را می گنجانند. به خصوص در شکم پُری مرغ و شکم پُری ماهی و شامی بابلی همراه با گیاه اوجی و زولنگ.
اوایل بهار بهترین زمان برای برداشت جوانه ی تازه ی اناریجه است.
بعضی ها نیز خشک شده گیاه اناریجه را در کوکو و ماست کیسه ای می ریزند.
