برخي ها مي گويند با توجه به این که مقدرات يك سال آدمي در شب قدر رقم می خورد پس چه حاجتی به تلاش انسانها و دعای او در طول سال است؟ در اين گفتار كوتاه، به اين مهم پاسخي در حد توان ارائه مي شود.
الف – «قدر» به معنای «اندازه و اندازه‌گیری» است. همان طور که ما نیز در محاوره‌ی روزمره می‌پرسیم: طول یا عرض این شیء چه قدر است؟ قیمت آن چه قدر است؟ وزن آن چه قدر است؟
ب – «قضا» حتمی شدن پیدایش یا وقوع چیزی یا حادثه‌ای است. اگر همه شرایط، علل و اسباب بر اساس «قدر» برای پیدایش یا وقوع چیزی یا حادثه‌ای فراهم شد، علت تامه مهیا شده است و پیدایش یا وقوع حتمی است.
ج – «شب قدر» در شب قدر نه تنها مقدرات یک ساله‌ی انسان، بلکه مقدرات کل عالم خلقت (کلّ امر) رقم می‌خورد.
د- «اختیار انسان» یکی از مهمترین علل سرنوشت ساز برای انسان، اختیار خود و حیطه و آثار آن است.
آن چه در شب قدر مقدر می‌گردد، تعیین اندازه‌های معلول‌ها بر اساس علت‌های به وجود آمده است، در عین حال که اختیار برای تغییر از انسان گرفته نمی‌شود.
پس، انسان می‌تواند که با اختیار خود، شرایطی را ایجاب نماید که علل فراهم شده برای پیدایش حالتی نامطلوب، متغیر گردد. در آن زمان خداوند متعال (بر اساس همان قوانین خلقت که ظل رحمت و حکمتش قرار دارند)، آن علل و نتایج آنها را محو می‌نماید و شرایط دیگر را مقدر می‌نماید.
مثال:
اندازه (تقدیر) این میزان از بارش باران این است که سیل راه بیافتد – اندازه‌ها (تقدیر) جایگاه و نقشه این شهر نیز این است که سیل وارد شهر خواهد شد – اندازه‌ها و چگونگی مهندسی خانه‌ها نیز به گونه‌ای است که سیلی با این ارتفاع و سرعت، خانه‌های بسیاری را تخریب خواهد کرد – اما اندازه (تقدیر) عقل، اراده و اختیار آدمی نیز این است که می‌تواند با ایجاد مسیر، سد و سایر موانع و نیز تغییر مهندسی خانه‌ها، مانع از ورود سیل و تخریب گردد – این «اختیار» خود یکی از علل مقدر شدن است و هیچگاه از انسان سلب نمی‌گردد و انسان می‌تواند اندازه‌ها (تقدیر) مقدر شده را تغییر دهد.
به همین دلیل دعا، توبه، زیارت، احیاء، تلاوت قرآن، کسب معرفت دینی و تفکر و تعقل در شب‌های قدر بسیار توصیه شده است، چرا که تغییر دهنده‌ی اندازه‌های تعیین شده است. دعا در شب‌هاى قدر (و همیشه) كه یك كار اختیارى است منشاء اثر است و در سرنوشت افراد دخالت دارد.
کلام آخر آن که:
مقدرات «کل امر»، تبیین می‌شود، اما در مورد سرنوشت انسان، هیچ ضرورتی ندارد که «تقدیر» حتماً منجر به «قضا»ی الهی شود و می‌تواند با عقل، اراده، اختیار و انتخاب خود، مقدرات را از خوب به بد و از بد به خوب متغیر نماید. و البته این خود نیز تقدیر است.
