آنچه در این سطور می آید موضوعی است که مدتی از صحنه جامعه حذف یا کمرنگ شده است.
قرض الحسنه یا قرضِ بدونِ سود که در منابع دین مبین اسلام تأکید بسیاری به آن شده است. به این نوع قرض دهی وجه نقد در روستایمان، « دستی » یا « دستِ قرض » گفته می شود که شاید به گوش خیلی از فرزندان روستا، نا آشنا باشد!
امّا تا جند سال پیش این نوع کمک به همنوع و همسایه و فامیل در ایمن آباد و کروکلا رایج بود که نمونه هایی از آن را به عنوان شاهد مدعا، ارائه می کنیم.
۱_
مبلغ سیصد و پنج ریال وجه رایج رواج ایران که عبارت از سی تومان و پنج قران است از مال خاص خالص سید مسیح الله هاشمی کروئی بر ذمّه و رقبه سید ابراهیم [فرزند] کربلائی میربا[با] دِین ثابت و لازم شرعی است که [….] وجه را در فصل پائیز، سرِ محصول، کارسازی مشارٌالیه نموده و تمسّک خود را دریافت بدارد و به عذری […] نگردد.
امضاء: حاجی آقا موحدی (فرزند میرزا احمد حسینی ارشادی)
[سجع مُهر]: «ابراهیم الحسینی» (پدر حاج سید بابا)
۲_
دائن: عالیجاه آقا سید مسیح الله هاشمی کروئی دارنده شماره شناسنامه ….. از ده کروکلا لاله آباد مقیم ده نامبرده
مدیون: سید حسن هاشمی کروئی فرزند میرمشهدی دارنده شماره شناسنامه .. از ده کروکلا لاله آباد و مقیم آن
دِین: مبلغ یکهزار و چهارصد ریال وجه رواج ایران که مبلغ یکصد و چهل تومان سابق است بر ذمه مدیون فوق دین است.
مدت: از تاریخ ذیل تا اول تیرماه قدیم تسلیم دائن فوق نماید.
تاریخ: روز سه شنبه پانزده ماه فروردین سال ۱۳۲۳ خورشیدی. [اثر انگشت]: سید حسن هاشمی کروئی
بسمه تعالی. اقرار و اعتراف مدیون و اثر انگشت وی مورد تصدیق است. سید مرتضی ارشادی.
[سجع مهر]: «مرتضی الحسینی» “
