در زمستان سال ۱۲۸۵ هجري شمسي در روستاي ايمن‌آباد از توابع شهرستان بابل فرزندي ديده به جهان گشوده است که لطف‌اله نام نهاده شد که شکفتن گل وجودش در سرماي زمستان آن دوران، موجب گرمابخشي کانون خانواده‌اش گرديده است، نام پدرش شادروان عسگر و نام مادرش زنده ياد خديجه بوده است.

لازم به ذكر است كه ملا لطف اله يا بهتر بگوئيم خاندان صالحي بر اساس آخرين اسناد و شجره نامه در سال ۱۱۱۰ هجري شمسي در روستاي صالح آباد از بخش ده ملاي شهرستان شاهرود مي زيستند كه بر اثر خشكسالي به بابل و روستاي رستمدار محله، همجوار با روستاي قلعه كش كوچ نمودند. عسكر يعني پدر ملا لطف اله  در روستاي قلعه كش به دنيا مي آيد، اما بر اثر شيوع و همه گير شدن بيماري وبا در  سال ۱۲۳۰ هجري شمسي و مرگ بسياري از اهالي، در سن ۱۲ سالگي به همراه مادرش، راهي روستاي ايمن آباد مي شود. و ملا لطف اله در ايمن آباد چشم به جهان مي گشايد.

بنابر گفته ها و شنيده ها، از همان دوران کودکي علاقه زيادي به شرکت در مجالس حسيني و مذهبي و دنياي مداحي داشت تا اينکه با رهنمودهاي مرحوم پدر پرهيزگارش و با اثرگذاري مادر پاكدامنش، در نوجواني مداحي را شروع کرد.

 ملا لطف اله از كلاس درس مكتب خانه اي بزرگاني چون ملا سلمان ولی نیا يعني پدر شیخ محمدعلی ولي نيا نيز بهره ها برد.

ايشان داراي صداي بلند و رسائي بود، بطوري که در مجالسي با جمعيت بالا، بدون استفاده از بلندگو نيز، بياناتش به گوش مردم مي رسيد و بهره مند مي شدند. حنجره‌ ي استثنايي اش، گوش و دل علاقمندان را نوازش مي‌داد و نغمه‌هاي بيادماندني و شورآفرينش همچنان در ذهن حاضران در مراسم عزاي حسين، نقش آفرين. عزاداري او سال ها رونق مجالس بوده است.

ملا لطف اله از چاوش‌خوان‌هاي روستا نيز محسوب مي‌شدند. مراسم چاوش‌خواني عبارت از مشايعت و يا استقبال و پيشواز چاوش خوان از زائران اماکن مقدس مذهبي که با لحن آوازي ويژه اجرا مي شد. اين مراسم هنوز در برخي از روستاها و شهرها رايج است.

چاوش‌خواني غالباً حالت تک‌خواني دارد، گاهي نيز ممکن بود به صورت گفتگوي منظوم درآيد. به اين معني که چاوش و نوچه و نوچه‌هاي او بيت‌ها و يا مصراح‌ها را به نوبت در پاسخ يکديگر مي‌خواندند، از نوچه خوان ايشان در آن زمان مي توان از حاج ملاحسينعلي‌ قرباني ايمني نام برد.

  ملالطف‌اله در سال ۱۳۳۰ به دليل خشکسالي در روستاي ايمن آباد و كروكلا، به روستاي قلعه‌کش و بعد از چند سال به روستاي جعفرآباد واقع در بخش هرازپي شهرستان آمل مهاجرت نموده‌اند تا در آن روستا، با کار کشاورزي به امرار معاش بپردازند. در آن منطقه نيز مردم روستاي جعفرآباد و روستاهاي همجوار از حضور ملالطف‌اله و از نواي دلنشين او، نزديک به نيم قرن در مساجد و تکايا در مراسم مذهبي استفاده نموده‌اند.

ايشان به دليل اينکه در روستا زاده شد و پرورش يافت، هيچ کدام از روش و سبک‌هاي فني مداحي را نمي‌شناخت و بطور سنتي به اجراي مرثيه و روضه‌خواني در مجالس مي‌پرداخت.

وي از دوستان حاج سيد رحمت‌اله سياحي نيز بودند و  در مکتبخانه روستا، نزد زنده ياد حاجي آقا ارشادي، برادر آقا سيد مرتضي شاگردي مي‌کردند.

 حاج ملالطف‌اله صالحي ايمني از مداحان با اخلاق و باتقواي دستگاه حضرت اباعبداله الحسين بود و دارايي او خلوص نيتو قلب پاكي بود كه دلسوختگي، و عشق پاكش نوحه هايش را ماندگار کرده است.

موروثي بودن صداي گيرا در خاندان صالحي، امري روشن است و بيشتر فرزندان ملا لطف اله از اين موهبت الهي برخوردار مي‌باشند.

ملا لطف اله صالحي ايمني در سال ۱۳۱۰  هجري شمسي  با سيده طاوس هاشمي کروئي دختر مرحوم کربلايي سيد علي هاشمي کروئي ( خواهر مرحوم سيد شيرآقا ) ازدواج نموده است که حاصل اين ازدواج ۳ فرزند پسر و ۳ فرزند دختر مي‌باشد، که همگي در قيد حيات هستند و يکي از فرزندان پسرش نيز از ذاکرين اهل بيت(ع) روستاي جعفرآباد مي‌باشد.

ملالطف اله بدليل اينكه دو فرزند اول ايشان دختر بودند (به نام هاي طاهره مادر سيد وجي اله هاشمي و زينب ) و داراي فرزند پسر نمي شدند و نيز بخاطر برخي از باورها و سنت هاي زمان خود بنابر داشتن پسر و نيروي كار در زمين هاي كشاورزي، مجددا” درسال ۱۳۲۴ ه ش با خانم فاطمه فرزند گل عمو  كه سلماني يا پيراشگر روستا بوده و اصالتا” اهل روستاي كلاگر محله بابل، و دختر خاله حاج سيد رحمت سياحي و حسن سليمي، مبادرت به ازدواج مي نمايد كه ثمره اين ازدواج نيز اولين فرزند دختري است به نام ريحانه و فرزند چهارم اين بار از همسر اول كه پسري است به نام نعمت اله و فرزندان بعدي از همسر دوم شان بنام هاي قدرت اله و آيت اله بودند و هم اكنون آيت اله از ذاكرين روستايشان جعفرآباد مي باشند و تمامي فرزندان حاج لطف اله صالحي ايمني در قيد حيات هستند.

  ملاحسين قرباني ايمني مي گويد:

در شب هاي محرم هر سال، به همراه ملالطف اله در مسجد جامع كنار تكيه قديمي به تعزيه داري مي پرداختيم.

بدين شكل كه بنده در نقش حضرت ابوالفضل و ملالطف اله در نقش امام حسين و به اصطلاح شهادت خوان، با ابياتي كه بصورت سوال و جواب كه به سبك سنتي و خاص خودمان در آنزمان بود براي عزاداران به اجراي تعزيه مي پرداختيم.

ملا حسين در ادامه عنوان مي كند كه ملا لطف اله در آن دوران به دليل صدا و صوت رسا و غرّايي كه داشتند از شناخته شده ترين مداحان منطقه به شمار مي رفت و به همين دليل روستاهاي اطراف، براي مراسم مذهبي خود، يكي دو هفته قبل، از ايشان نوبت و وقت مي گرفتند تا از حضور ايشان مخصوصا” از صداي گرم شان بهره مند گردند.

حاج ملالطف‌اله به سادگي مي‌زيست و همچنين آراستگي و محاسن بلند حنايي رنگش از جلوه‌هاي ظاهري ويژه ايشان بوده است. در مراودت روزمره از برخورد دوستانه و قلبي رئوف برخوردار بوده‌اند.

سرانجام اين پير عاشق خادم آستان مقدس اهل بيت عصمت و طهارت در زمستان سال ۱۳۷۵ هجري شمسي در سن ۹۰ سالگي نداي حق را لبيک گفت و دار فاني را وداع کرد.