سقانفارهاي چوبي در طرفين مسجد جامع ايمن آباد بسيار زيبا و با نقش برجسته هاي رنگي كه متاسفانه با رنگ آميزي از سوي هيات امناي سقانفار در لايه اي از رنگ مخفي شده است و از بين رفته است.
آنگونه كه بزرگان محل از جمله حاج سيد مختار حسيني ايمني و حاج قدرت اله هاشمي كرويي از بزرگان روستا عنوان مي كنند، در زمان هاي قدیم دو برادر بودند به نامهاي علي و امين. آنان براي فرار از دست ماموران دولتي آن زمان، به اين روستا پناه آوردند. علی در کروکلا ماند، و امین به محل بالاتر رفت، که بعدا” امین آباد نامگذاری شد. ايشان عنوان نمودند كه هر کسی که در روستا سید نیست، اصالتا” اهل امین آباد(ايمن آباد) و کروکلا نیست و مهاجر مي باشند. باقی مردم يعني سيد ها، جدشان به همین سید علی و سید امین بر می گردد.
در قدیم کروکلا و ايمن آباد، یکی بودند، و تکیه و مسجد این محل، قاضی تپه بود. با افزایش جمعیت و مواجه شدن با کمبود جا، ارباب کروکلا يعني علی در آنجا تکیه اي ساخت. وقتی جمعیت بیشتر شد، برادر بزرگتر يعني علی زمین بیشتری را در تقسیم زمین ها صاحب شد. او زميني را به مساحت حدود ۲ هکتار وقف کرد و دستور ساخت مسجدي در ايمن آباد داد كه به نام مسجد جامع در حال حاضر معروف است، همين مكاني كه شهدا در آن مدفون هستند. ناگفته نماند اين زمين پر بود از باغ ازگيل كه درآمد حاصل از فروش ازگيل ها صرف كارهاي عمراني مسجد مي شد.
بعد از ساخت این مسجد، مردم در ماه رمضان براي اقامه نماز و انجام اعمال مذهبي ماه رمضان در مسجد روستاي امين آباد دور هم جمع مي شدند و محرم برای عزاداري و شام دهی كه واقعا” غذا مختصر بود و جايي براي بچه ها نبود در تکیه کروکلا دور هم جمع می شدند.
با گذشت زمان و افزايش جمعيت تکیه ی جدیدی حدود ۲۰۰ متر كنار مسجد ايمن آباد ساختند.با ستون هاي چوبي يا ناله ستون يا نعلبندان (نالستون) که در آن گاو و اسب را می بستند. اين تكيه حدود سالهاي ۱۲۸۰ تا ۱۲۹۰ هجري شمسي ساخته شد.
حدود سال هاي ۱۳۳۵ طي جلسه اي كه از سوي حاج مختار كدخداي وقت روستاي ايمن آباد و عباس كريمي كدخداي پيش از ايشان و سيدبابا گرفته شد تصميم بر تعمير و بازسازي تكيه ها و سقانفارها كردند. واين كار در سال ۱۳۳۹ عملي شد.
بنابر فرمايشات حاج سيد مختارحسيني يكي از بزرگان روستا اين تكيه تا به امروز از سيصد سال پيش ۳بار خراب شد و مورد ساخت مجدد قرار گرفت و سقانفار فعلي آخرين بنايي است كه نزديك به صد سال بنا شده است.
در زير اين سقانفار محلي براي نگهداري اسب ساخته شده بود و اسب ها در اينجا به استراحت مي پرداختند.
از قدیم تا شب هشتم مردم به تکایا برای شام و عزاداری كه بسيار مختصر بود می آمدند. در آن زمان بچه ها حق نداشتند برای شام به تکیه بروند، جز اندکی که پدرشان دارای قدرت و نفوذ در روستا بودند و به احترام پدرشان چيزي به او نمي گفتند ولي بايد در گوشه ای بنشینند و شام بخورد.
